Na de hel kwam ik terecht in de hemel

Geplaatst door Mary op 10 juni 2016 | 11 reacties

“Ik ben een dochter van een vrouw die door haar vader misbruikt werd. Mijn moeder heeft daar haar hele leven over gezwegen. Ze had allerlei trauma’s die indertijd als zenuwaanvallen werden afgedaan.

Ik heb van kleins af aan al over haar moeten moederen, heb haar zelfs voor zelfmoord moeten behoeden toen ik haar op een dag vond met haar hoofd in de gasoven.

Het misbruik door haar vader heeft ze altijd als een zware last met zich meegedragen, ze kon en mocht er niet over praten. Ze heeft het meegenomen in haar graf. Als kind wist ik niet wat er met haar aan de hand was en ik deed altijd mijn best om maar zo lief mogelijk te zijn voor haar, omdat ik niet wilde dat het aan mij te wijten zou zijn.

Ik had tevens de beste vader ter wereld die haar op handen droeg en toch leek ze niet gelukkig. Pas achteraf, jaren later, hoorde ik het één en ander in de wandelgangen en toen viel voor mij het kwartje.

Ik dacht dat ik een lieve opa had. Hij wilde altijd met mij spelen en ik begreep er als kind geen snars van waarom mijn veel oudere zus altijd op me zat te vitten als hij op bezoek was. Ze waarschuwde dan dat ik door mijn knieën moest zakken als ik bukte, en dat ik mijn benen bij elkaar moest doen als ik ging zitten. Dat terwijl ze mij geen blik waardig keurde als opa niet op bezoek was.

Ik dacht dat opa mij alleen maar wilde laten zien hoe sterk hij was door mij met één hand (tussen mijn benen) op te tillen. Gelukkig viel mijn zus toen snibbig uit tegen hem en heeft hij dat trucje niet meer gedaan. Pas veel later snapte ik dus waarom mijn zus zo deed.

Op mijn veertiende kreeg ik verkering en ik was helemaal hoteldebotel van die jongen. Hij was wat ouder en ik voelde mij, doordat ik aandacht kreeg, speciaal. Vier jaar later trouwde ik met hem en van dat moment ging het bergafwaarts.

Mijn man bleek een narcist te zijn. Hoe ik ook mijn best deed, het was nooit goed of genoeg. Ik werd altijd gekleineerd, ook in gezelschap, en hij vertelde me wat een sufkop ik was en dat ik nooit iets begreep. Verder mocht ik mij nergens mee bemoeien want ik had toch nergens verstand van.

Ik begon me steeds kleiner en minderwaardig te voelen, ik dacht zelf ook dat ik niet veel waard was. Inmiddels was ik al mijn zelfvertrouwen kwijt. Toch heb ik dit bijna twintig jaar volgehouden omdat ik mijn vader als voorbeeld had. Mijn vader hield het toch ook vol met mijn altijd zieke en depressieve moeder? Natuurlijk is er een verschil, alleen zag ik dat toen niet.

Maar op een dag brak ik, ik kon niet meer. Ik kon het niet meer volhouden. Ik besloot om weg te gaan en de scheiding aan te vragen. Ik trok weer bij mijn ouders in. Gelukkig stond hun deur wagenwijd open voor mij.

Een poos daarna kreeg ik een relatie met mijn huidige echtgenoot en ik kwam van de hel in de hemel! Het was net of ik de hoofdprijs in de loterij gewonnen had! Ik trof een man die mij als een koningin behandelde, ik wist niet hoe ik het had. Mijn lief is getekend door zijn verleden van misbruik en mishandeling maar hij droeg mij op handen en had alles voor me over.

Vanaf die tijd af ben ik gegroeid en pas echt volwassen geworden. Ik heb allerlei cursussen gedaan en hij heeft mij leren inzien hoe slim en intelligent ik ben. Uiteindelijk zijn wij getrouwd en we zijn waanzinnig gelukkig met elkaar, ik heb er nog nooit één minuut spijt van gehad!

Samen zetten wij ons nu in voor misbruikte en of mishandelde mensen via een door mij opgezet digitaal ontmoetingsplatform: Nederland Heelt. Met daarbij een forum waar lotgenoten veilig, in een besloten setting, ervaringen en tips kunnen uitwisselen en er voor elkaar kunnen zijn.

Deze online plek was hard nodig want de meeste mensen hebben altijd over hun verleden moeten zwijgen, en daar kan je letterlijk ziek van worden. Bij ons kunnen zij het taboe doorbreken en hun hart luchten. En dat is een eerste stap naar heling want delen is helen!”

Dank Tonny Kamper. Meer weten? Kijk dan op nederlandheelt.nl.

Foto komt uit de collectie van André Brockbernd.

Deel dit…

Facebook

Twitter

email